Jul,

Nog een laatste keer ben je recht op de trappers gaan staan.

Om voorgoed te vertrekken.

Laat ben je op de fiets gestapt om te koersen.

Maar begot, hoe hard kon je gaan.

Tot de Belgische kampioenentrui om je schouders.

Even hard kon je vallen,

Maar altijd weer ben je opgestaan,

Al had je wel eens metalen vervangstukken nodig.

Je was onze nestor, onze mentor.

Een echte kopman.

Metronoom op de fiets, hoe snel het ook ging.

Handen boven op het stuur.

Hoevelen van ons heb je niet geïnspireerd en die grote liefde voor de fiets doorgegeven?

Om jou te volgen, moest je in topconditie zijn.

Je legendarische vitaminenschema’s en eigengemaakte kefir konden helpen.

Niks was je liever dan degene die het moeilijk kreeg,

Letterlijk mee over de streep te trekken.

Je hebt ons grenzen doen verleggen,

Maar wij hebben je over de grenzen meegenomen.

Hoe schoon was de verrassing dat Annie op je stond te wachten

Boven op de Croix de Fer.

Met de jaren kwam je steeds wat schever op de fiets te zitten.

Het heeft ons altijd verwonderd dat iemand zo scheef toch nog recht kon blijven.

Het is al zo dikwijls gezegd: we reden het snot uit ons neus,

Maar niemand kon zoals jij met een zwierige hoofdbeweging al fietsend zijn neus snuiten.

“Modestus, affabilis, sed semper alios praeponens” , siert je wapenschild.

 "Bescheiden, minzaam, maar altijd eerst de anderen.”

Het zou zomaar je lijfspreuk kunnen zijn.

Jul,

De hardheid van de koers kon je dragen.

In weer en wind.

Daar kon je voor trainen,

Daar kon je voor afzien.

Veel moeilijker was het om die verdomde ziekte lijdzaam te moeten ondergaan,

Parkinson heeft je klein gekregen.

Niemeer kunnen zorgen voor de anderen,

Niemeer kunnen zorgen voor Annie,

Dàt kon je niet dragen.

Vertrekken van hier

Was het enige dat je kon verlossen.

Jul,

Je rijdt voor altijd met ons mee.

Samen met Lu en Flip.

In ons gedachten.